Depremin birinci yıl dönümünde bir yıl geriye gidip neler yaşadığımızı tekrar bir gözden geçirmeliyiz.
Depremin ilk iki günü AKP iktidarı diye bir şey yoktu ortalıkta.
Bu tür felaketlerde en organize güç olan asker yoktu ortalıkta. Çünkü AKP iktidarı, can kurtarmak için bile olsa askerin sokağa inmesine izin veremezdi.
Hem birileri kurtarılacaksa onu da İHH gibi tarikatlar yapmalıydı.
Zaten AKP’nin olmadığı yerde tarikatlar vardı. Devlet çadır dağıtamaz, bırakın çadırı sıcak bir aş bile dağıtamazken Beşir Derneği gibi tarikatlar, Hatay’da cirit atıyordu.
Telefon hatları kesilmiş, cep telefonu sistemleri çökmüş, elektrik hatları gitmiş, vatandaşın elinde bir tek telefonundaki kalan şarjıyla sosyal medya üzerinden imdat çağrısı yapmak, konum bildirmek kalmış, AKP iktidarı tuttu bir de bant daraltması uygulayarak insanları ölüme terk etti.
Kızılay’ın yetersizliği ve AKP iktidarı döneminde yardım kuruluşundan ticarethaneye dönüşmesi de ayrı ibretlikti. 150 küsur senelik yardım kuruluşu, vatandaşlara çadır satıyordu.
Kendisi hiç bir şey yapmayan AKP iktidarı, suçluyu bulmuştu: Her zamanki gibi muhalefet!
Elbette muhalefetin de eksikleri, yanlışları vardı ancak her şeyin sorumlusu olarak cakan satan Reis, ortada yoktu.
Güya hızlı karar alıp harekete geçmek için düşünülen Başkanlık sistemi, depremde çuvallamıştı. Hiç bir kurum, “Başkan”dan habersiz hareket edemiyordu. “Başkan” ise ortalıkta yoktu.
İkinci günün ortalarına doğru ortaya çıkan “Başkan”, AKP’yi eleştirenleri tehdit ediyor, savcıları vazifelendireceğini söylüyordu. Depremin üzerinden 1 yıl geçti ama Erdoğan’ın tehditkâr üslubu değişmedi. Geçen gün Hatay’da yaptığı aday tanıtım toplantısında Hataylıları “bize oy vermezseniz hizmet gelmez” diye tehdit etti.
Depremde en büyük yıkım Hatay’da yaşanmıştı. Depremin hemen sonrasında gidip bizzat yıkımın büyüklüğüne şahitlik de emiştim. Aradan geçen 1 yılda Hatay özelinde hiçbir şeyin değişmediğini söylesem yalan olmaz. Erdoğan da zaten bunu itiraf ediyor.
Daha depremin ilk günlerinde bile AKP’li olan yerlerle olmayan yerler arasındaki fark göze çarpıyordu. İslahiye, Nurdağı gibi AKP’ye oy veren yerlerde de yıkım büyük olmuştu ama oralarda enkaz kaldırma çalışmaları hızla başlamış, çadır kentler, konteynır kentler hızla kurulmaya başlanmıştı.
Hatay gibi yerlerde ise CHP’li büyükşehir belediyelerinin çabaları dışında hiçbir şey yapılmıyordu. Bugün bile Hatay’da enkazın tamamen kaldırıldığı söylenemez.
Erdoğan, depremin ardından ziyaret ettiği Adıyaman’da “ilk birkaç gün istediğimiz çalışmayı yapamadık” diyerek helallik istemişti. Aslında bu bile AKP’nin insanları ölüme terk ettiğinin itirafıydı.
AKP’nin lügatinde helallik istemek kabahatin çok büyük olduğunun işaretidir. 15 Temmuz’dan sonra “Allah affetsin” diye Allah’a sığınmıştı, bu kez de kendi tabanından helallik alıp sorumluluğunun üzerini örtme gayretindeydi.
Ama her şeye rağmen yüksekten atmaktan da geri durmuyorlardı. 1 yıl içinde deprem konutlarının tamamının teslim edileceğini söylüyorlardı. 1 yılın sonunda geldiğimiz nokta şu: Hatay özelinde yapılması gereken 254 bin konutun 34 bininin yapımı sürerken yaklaşık 20 bin konutun da ihalesi yapılmış. Yani toplasanız, Hatay’ın ihtiyacı olan konut sayısının yüzde 20’sinden biraz fazla ama o da henüz bitmemiş.
Peki yüzde 80’i?
Eh, onlar da umutla beklesinler. Hem AKP’ye oy mu verdiler de ev bekliyorlar?
AKP, deprem felaketinin büyüklüğünü “Asrın Felaketi” tabiriyle ifade ediyordu. Hem böylelikle sorumluluktan da kaçabiliyordu. Asrın felaketi karşısında kim ne yapabilirdi ki?
Deprem felaketi ve üzerinden geçen bir yıl gösterdi ki, asırlık Cumhuriyet’in başına gelmiş en büyük felaket, AKP iktidarıdır!
