Otizmli çocukların çığlığı, ancak bir cep telefonunun kamerasına takılınca insan yerine kondu.
Görüntüler olmasaydı, bu çocuklar hiç var olmamış sayılacaktı.
Çünkü bu ülkede kamera yoksa, çocuk da yok.
Otizmliyse hele… Yarı insan bile sayılmıyor.
Bakım evi diyorlar adına.
Ama içi cehennem.
Bir odada bağıran çocuklar, diğer odada yumruk atanlar.
Ve hepsinin üstünde bir tabela: “Koruma altında.”
Kimi koruyorsunuz?
Şiddet uygulayan personeli mi?
Gözüne perde çekmiş yöneticileri mi?
Yoksa sessizliği satın alan toplumu mu?
Otizmli çocuklara uygulanan bu sistematik şiddet, sadece bireysel bir sapkınlık değil.
Bu bir düzen.
Ve bu düzenin adı: Görmezden Gelme Rejimi.
Bir çocuk sadece konuşamadığı için dayak yedi bu ülkede.
Kendini savunamadığı için tokat yedi.
“Rahatsızlık veriyor” diye susturulmak istendi.
Ve kimse duymadı.
Hayır, duydular. Ama yüzlerini başka yöne çevirdiler.
Çünkü otizmli bir çocukla empati kurmak için insan olmak yetmiyor.
Vicdan lazım. Cesaret lazım.
Ve bu toplumda ne yazık ki her ikisi de lüks.
Bugün o çocuğun sesi kameraya yansıdı.
Ama kaç çocuk, kaç bakım evi odasında, kamerasız bir sessizliğin içinde çürüyor?
Kaçı sustuğu için öldü?
Kaçı “uyumsuz” damgasıyla bastırıldı?
Çocukları susturan sistem değil, sustuğumuz sistemdir.
Ve bu utanç hepimize yeter.
***
Bu bir münferit olay değil.
Bu bir çocuğa karşı işlenmiş bireysel suç değil.
Bu, sistematik bir ihmalin, kolektif bir vicdansızlığın ve devlet denetimsizliğinin sonucudur.
Sadece sorumlular değil, seyirciler de yargılanmalı.
Her bakım evi, her “sessiz” çocuk için bağımsız denetim şart.
Biz sustukça, bir sonraki çocuğun çığlığı duyulamayacak.
Belki bir kamera daha kayda girer…
Ama bir vicdan hâlâ devreye girmezse, neye yarar?
