Davutoğlu, sonunda içindekini kustu bıraktı ortaya.
Dün Akşam Habertürk’teki canlı yayında “vesayet” tartışmalarına dair son noktayı koydu ve böyle giderse 6’lı masayı vesayete değil ama nasıl bir ucubeye çevireceğinin şifrelerini açıkladı.
Sunucu Mehmet Akif Ersoy, ortak adayın kazanması halinde yaşanması muhtemel çekişmelere konuyu getirdi.
Yüzde 50 artı 1’le seçilmiş Cumhurbaşkanı, bir anlaşmazlık halinde masadaki ortaklardan birine “aldığı oyun düşüklüğü” gerekçesiyle karşı çıkarsa ne olacaktı?
Bu oy bahsi vesilesiyle halktaki karşılığının yokluğunu hatırlayan Davutoğlu, o meşhur dayanaksız kibri ile topa girdi;
“Dediği anda bir kriz çıkar. Çok açık söyleyeyim. Ve o Cumhurbaşkanı meclis desteğini kaybeder ve ülke yeniden seçime gitmek zorunda kalır.”
Neresinden tutulsa elde kalan içeriğinden önce Davutoğlu’nun bu kadar atıp tutarken tutunduğu dalın, 2016’da yaşadığı travma olduğunu tespit etmeliyiz.
Bir Başbakan düşünün…
“Gücümüzü ve sabrımızı kimse sınamasın” dediği anda ucuz bir trole tetiği sıktırsınlar, lideri olduğu partiyi elinden alsınlar, o da tıpış tıpış yürüyüp ense tıraşını göstersin. Hattâ “anca” gitsin…
Davutoğlu, artık ister yeni parti kurup miting yapsın, ister rock grubu kurup konserler versin, isterse de kendini hayır hasenata adasın. Hayatının o ânından sonra tüm kararlarını şekillendirecek olan, Tayyip Erdoğan’ın tuttuğu aynada gerçek gücünü ve gerçek değerini –belki hayatında ilk defa– fark ettiği bu ezilme ânıdır.
Kemal Kılıçdaroğlu’nun stratejik yanlışının ilk adımı da burasıdır. Tüm ülkenin gözü önünde tetiklenerek travmasını tekrar tekrar yaşayan bir adama ülkenin kaderi üzerinde hak tanımak. Ne ki iktidardaki suçlarının hesabını versin, stratejik iflasına özeleştiri getirsin…
Cevabın içeriğine dönelim. Davutoğlu’nun en ufak bir tatminsizlikte gözünü kırpmadan ülkeyi ateşe atabileceğini 7 Haziran – 1 Kasım döneminden biliyoruz. Burada da açık açık itiraf ediyor işte… Artık yine bombalar mı patlar, hendekler mi kazılır, EYP’ler mi gömülür bilemiyoruz. Anlatırsam çok fena olur, deyip anlatmıyor, malum.
Davutoğlu’nun önerdiği tipte bir temsil tipi dünyada aklı başında hiçbir devlette yok. Demokratik mekanizmaların abecesi sayılan nispî temsile bile adamın saygısı yok.
Konya Taşkent’ten, İstanbul Bahçelievler’den, daha da şuradan buradan güç bela devşireceği %1’le %2’yle herkese posta koyacak, herkes de boyun eğip mecbur kalacak. Çünkü acımaz, kriz çıkartır. Yakar bu gezegeni, yakar!
Tabi ki Davutoğlu’nun tek tutunduğu dal, barışamadığı acıları değil. Maalesef Kılıçdaroğlu, bugünkü açıklamalarıyla açık bir şekilde Davutoğlu’na desteğini sundu ve dedi ki;
“6 partinin lideri eşittir ve Cumhurbaşkanı Yardımcısı olacaktır. %1, %3, %25, %50 diye bakmayız.”
Dediğim gibi, koalisyonlar hukukunda, nispî temsilin aritmetik ahlakında böyle bir dengesizliğe yer yok. En sakatı d’Hondt seçim sisteminde bile yok.
Ama bu tarz bir şey nerede vardır, biliyor musunuz?
Aslında tam da Davutoğlu’nun bahsettiği gibi stratejik kararlar ve önemli atamaların; nüfus, ekonomik güç, yüzölçümü, siyasî tercihten etkilenmediği siyasî teşkilatlarda.
Mesela Birleşmiş Milletler Genel Kurulunda.
Öyle ya… Madem söz konusu stratejik karar ve atamalar tüm dünyayı etkileyecek, o zaman kudretli ABD’nin de oyu bir, sefalete teslim yaşayan Belize’nin de. Kalabalık Çin’in de oyu bir, tenha Moğolistan’ın da. Hepsi egemen, hepsi asil.
Fakat Davutoğlu’nun kafasındaki dünyayı daha iyi anlamak için önümüzde çok daha net bir örnek var.
Amerikan Kongresi.
Amerikan Kongresi’nin alt kanadı olan Temsilciler Meclisi, sıradan parlamentolar gibi nispî temsile göre üye toplar. Her eyalet, Temsilciler Meclisi’ne nüfusu oranında vekil gönderir. Alaska’nın 1 temsilcisi varken, California Washington’a 52 temsilci gönderir. Haliyle Temsilciler Meclisi’nde alınan kararlar, “ne kadar nüfus, o kadar köfte” hukukunu uygulayabileceğiniz kararlardır.
Ama Senato öyle değil. Senato’da en küçüğünden en büyüğüne tüm eyaletler 2’şer senatör ile temsil edilir. Bütçe, Büyükelçiler, CIA direktörü, bakanlar, sekreterler, hatta Başkan’ın mazbatasını bile Senato onaylar. Çıkacaklarsa hep beraber çıkacaklar, boğulacaklarsa da hep beraber boğulacaklar.
Kimler?
Eyaletler.
Anlayacağınız Davutoğlu, Türkiye’yi eyaletlere bölmüş, federal hukuk dayatıyor.
Amerikan eyaletleri gerçekten eyalettir. Yani bağımsız egemen devletken federal birliğe katılmışlardır.
Peki, biz öyle miyiz?
Türkiye milletiyle, devletiyle bölünmez bütündür. Üniterdir. Yozgat, İzmir, Adıyaman vilayettir. Özerk eyalet değildir. Ayrı anayasaları, meclisleri yoktur.
Küçük Enişte’ye bak!
Toprağın yok, nüfusun yok, şerif departmanın, ulusal muhafızın, posta teşkilatın yok…
Peki, neyin var? Gelecek Partisi!
Sorarlar adama, sen hangi devlete kafa tutuyorsun?
Artık danışmanları mı Kılıçdaroğlu’nu uyarır, kurmayları mı lisan-ı münasiple anlatır bilemem.
Kardeşim!
Bu haltı en son 1978’de “Partiya Karkeren Kurdistan” (PKK) adıyla, Apo kod Abdullah Öcalan liderliğinde kurulan terör örgütü yemeye kalktı. Sonuçları ortada!
AKP’liler bu halta şans tanımaya o meşhur “ilk 10 yıl” çalıştılar.
İç savaş çıkar da azdan az, çoktan çok giderse altında kalacaklarını fark edip, vazgeçtiler. Şimdi güya milliyetçi takılıyorlar…
Aklınızı başınıza alın!
Bu saatten sonra masanız kazanır mı, hezimet mi yaşar mesele bu değil.
Şerefinizi kaybetmeyin.
Verin şu şunun yüzde üçünü beşini, gitsin. Şerefinizle siyaset yapın!
Türk milletine hizmet edin! Ruh hastası AKP eskilerine değil.
